Środa
19.07.2017
nr 200 (4371 )
ISSN 1734-6827

Hyde Park Corner



Temat: Wyroki  (NOWY TEMAT)

Autor: Wojt.  godzina: 11:08
Szukam kontaktu z osobami których te wyroki dotyczą. Wyroki dotyczą zezwolenia na broń. II SA/Wa 1286/13 - Wyrok WSA w Warszawie data orzeczenia 2014-05-06 II SA/Wa 1431/13 - Wyrok WSA w Warszawie data orzeczenia 2013-10-24 Ten wyrok dotyczy osoby zamieszkałej w Lubelskim. Pozdrawiam

Autor: Anschutz  godzina: 15:14
drukuj zapisz Powrót do listy II SA/Wa 1286/13 - Wyrok WSA w Warszawie Data orzeczenia 2014-05-06 orzeczenie prawomocne Data wpływu 2013-07-04 Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Sędziowie Adam Lipiński /sprawozdawca/ Ewa Grochowska-Jung Ewa Marcinkowska /przewodniczący/ Symbol z opisem 6312 Odmowa wydania pozwolenia na broń Hasła tematyczne Broń i materiały wybuchowe Skarżony organ Komendant Policji Treść wyniku Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Powołane przepisy Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 145 par. 1 pkt 5 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity Dz.U. 2012 poz 576 art. 10 ust. 3 pkt 5 Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - tekst jednolity SENTENCJA Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Marcinkowska Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung Sędzia WSA – Adam Lipiński (sprawozdawca) Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2014 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji odmawiającej wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] lutego 2013 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości. UZASADNIENIE B. K. wnosił o udzielenie mu pozwolenia na posiadanie broni w celach kolekcjonerskich w ilości czterech egzemplarzy. Wskazał, iż jest zainteresowany kolekcjonowaniem broni z okresu I i II Wojny Światowej. Komendant Wojewódzki Policji we [...], działając na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 3 pkt 5 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 576), decyzją z dnia [...] marca 2012 r. odmówił B. K. wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż w jego ocenie, [...] Towarzystwo Strzeleckie [...] w [...], do którego skarżący należy, nie ma charakteru kolekcjonerskiego, zatem zainteresowany nie udokumentował członkostwa w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Komendant Główny Policji po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego uznał, iż wskazane wyżej rozstrzygnięcie jest zasadne, w związku z czym decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał je w mocy. Organ ten stwierdził, że w przypadku B. K. nie istniała ważna przyczyna posiadania broni, o której mowa w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji, tj. udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Nadto badanie kwestii czy [...] Towarzystwo Strzeleckie [...] w [...] jest stowarzyszeniem zajmującym się kolekcjonowaniem broni nie ma w sprawie znaczenia, albowiem w trakcie postępowania przed organem drugiej instancji, to jest w dniu [...] maja 2012 r., zainteresowany wystąpił z tego Stowarzyszenia i w dniu [...] maja 2012 r. został skreślony z listy jego członków, zaś B. K. nie wskazał na członkostwo w innym stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Bezpośrednio po otrzymaniu decyzji Komendanta Głównego Policji, B. K. pismem z dnia 16 lipca 2012 r. poinformował organ o swoim członkostwie w [...] Stowarzyszeniu Miłośników Broni z siedzibą w [...] oraz współzałożeniu [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...]. Z uwagi na to, że intencje strony nie były jednoznaczne co do charakteru tego pisma (czy stanowi ono wniosek o wznowienie postępowania czy o stwierdzenie jego nieważności), organ wdał się w korespondencję z B. K.. Z treści tej korespondencji wynikało miedzy innymi, iż zamiarem strony nie jest skarżenie ostatecznej decyzji do sądu administracyjnego, ale jej wzruszenie z uwagi na fakt członkostwa w [...] Stowarzyszeniu Miłośników Broni z siedzibą w [...] oraz współzałożenia [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...]. O powyższych faktach zainteresowany poinformował organ pierwszej instancji i dlatego była to okoliczność nowa i nieznana w chwili orzekania w niniejszej sprawie przez Komendanta Głównego Policji. Bacząc na te okoliczność organ uznał, iż zainicjowane pismem strony z dnia [...] lipca 2012 r. działania zmierzają w kierunku wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2012 r. i postanowieniem z dnia [...] października 2012 r., na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 Kpa, wszczął postępowanie w tym kierunku. W wyniku wznowionego postępowania administracyjnego Komendant Główny Policji wydał w dniu [...] lutego 2013 r. decyzję odmawiającą uchylenia własnej decyzji z dnia [...] lipca 2012 r., utrzymującej w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we [...] z dnia [...] marca 2012 r. o odmowie wydania B. K. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich. Po rozpatrzeniu wniosku zainteresowanego o ponowne rozpatrzenie sprawy, Komendant Główny Policji, działając na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1, art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 5, i art. 268a Kpa, decyzją z dnia 6 maja 2013 r. utrzymał w mocy swoje rozstrzygniecie z dnia [...] lutego 2013 r. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje: W sprawie zaistniała przesłanka wznowienia postępowania, określona w art. 145 § 1 pkt 5 Kpa, ponieważ wyszły na jaw nowe okoliczności istniejące w dniu wydania decyzji ostatecznej, nieznane organowi, który ją wydał. Jak już wskazano, Komendant Główny Policji wydając w dniu [...] lipca 2012 r. decyzję w sprawie nie miał wiedzy, że strona była członkiem [...] Stowarzyszenia Miłośników Broni z siedzibą w [...] oraz [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] z siedzibą w [...]. Dlatego należało obecnie zbadać członkostwo B. K. w powyższych Stowarzyszeniach. W tym zakresie organ ustalił, iż członkostwo strony w [...] Stowarzyszeniu Miłośników Broni w [...] jest jedynie formalne i ma na celu zacieśnianie współpracy z tym Stowarzyszeniem na polu wymiany informacji, organizowania zlotów i wymiany doświadczeń związanych z "rekonstrukcją broni jej pochodzenia" oraz udzielania pomocy prawnej (strona nie wskazała na czym ma ona polegać) i faktycznej, poprzez udostępnianie bazy noclegowej. W związku z powyższym – w ocenie organu II instancji – uzasadnionym jest pogląd, że strona cały swój wysiłek związany z "działalnością kolekcjonerską" wiąże z [...] Stowarzyszeniem o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...], którego jest członkiem i współzałożycielem i które zostało wpisane do ewidencji stowarzyszeń zwykłych prowadzonych przez Starostę [...] w połowie 2012 r. Stowarzyszenie to w połowie czerwca 2012 r. organizowało zapisy do swoich struktur, natomiast dwa miesiące później było jeszcze na etapie organizacji swojego funkcjonowania, w tym adaptacji pomieszczeń. Stowarzyszenie [...] w połowie września 2012 r. liczyło 7 członków, którzy wystąpili ze struktur Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego oraz 17 kandydatów – zbieraczy militariów, a w połowie listopada jego działalność sprowadzała się do udzielania fachowej pomocy zaprzyjaźnionym organizacjom. Z informacji przekazanej przez przedstawiciela [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...] – K K, wynika, że w grudniu 2012 r. siedziba Stowarzyszenia była w remoncie i tymczasowo została przeniesiona w inne miejsce. W ocenie Komendanta Głównego Policji zgromadzone dokumenty potwierdzają, iż wskazane Stowarzyszenie co najmniej do końca 2012 r. de facto nie realizowało swoich statutowych celów w zakresie kolekcjonerstwa. Z przesłanego w postępowaniu o ponowne rozpatrzenie sprawy zaświadczenia nr [...] Starostwa Powiatowego w [...] o wpisie [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...] do ewidencji stowarzyszeń zwykłych oraz z regulaminu tego Stowarzyszenia wynika, iż celem stowarzyszenia jest działanie na rzecz strzelectwa, sportu strzeleckiego i kolekcjonerstwa broni, a także popularyzowanie wiedzy w dziedzinie strzelectwa, sportu strzeleckiego i kolekcjonerstwa broni oraz promocja i popieranie strzelectwa i kolekcjonerstwa broni (§ 5 pkt 1, 2 i 3). Z kolei zgodnie z § 6 pkt 1, 2, 3 i 4 stowarzyszenie cele wskazane w § 5 realizuje, poprzez organizowanie spotkań, prelekcji, pokazów, współpracę ze wszystkimi podmiotami o podobnych celach działania w szczególności z grupami rekonstrukcji historycznych, występowanie z wnioskami i opiniami do właściwych organów administracji oraz inne działania. Natomiast strona w piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r., odnosząc się do kwestii dotychczasowej działalności [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...] w zakresie jego kolekcjonerskiego charakteru stwierdziła, iż trudno mówić o działalności kolekcjonerskiej Stowarzyszenia, bowiem funkcjonuje ono od lipca 2012 r., a jego członkowie boją się kolekcjonować militaria obawiając się złamania prawa (przemilczana została kwestia kolekcjonowania egzemplarzy broni niewymagających pozwolenia). Ponadto strona wskazała, że członkowie stowarzyszenia w ramach wolnego czasu biorą udział w zlotach i rekonstrukcjach bitew (nie zostało jednak wskazane, kiedy miało to miejsce, i w jakich konkretnie zlotach i rekonstrukcjach uczestniczyli członkowie stowarzyszenia, jak również na czym polegał ich udział w tych imprezach, a także w jakim charakterze w nich uczestniczyli, np. współorganizatorów, aktywnych uczestników rekonstrukcji, widzów). Podniosła przy tym, iż żaden z członków Stowarzyszenia nie zajmuje się kolekcjonowaniem egzemplarzy broni związanych z okresem zarówno przed, jak i po II wojnie światowej (brak jest przy tym jakiejkolwiek informacji o kolekcjonowaniu broni z okresu, np. Powstania Styczniowego 1863 – 1864, Powstania Listopadowego 1830 – 1831, Epoki Napoleońskiej, której początek datuje się na ok. 1799 r., czy też Wojny Secesyjnej z lat 1861 – 1865, a zatem broni lub jej replik sprzed 1885 r., czyli niewymagającej pozwolenia), jak również wskazała na posiadanie przez członków rekwizytów z II wojny światowej (bez ich skonkretyzowaniu), wskazał też na ryzyko finansowe przy załatwianiu formalności dotyczących posiadania zabytkowych militariów oraz udział dwóch członków w wydaniu przewodnika [...] (dołączono zdjęcie z odnalezionego "nowego" wejścia do podziemi [...]). W ocenie organu, z informacji strony wynika, że [...] Stowarzyszenie o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...], pomimo, iż formalnie funkcjonuje niemalże od roku, de facto nie podjęło działań (jako powołany podmiot, a nie jego członkowie) w celu realizacji jego kolekcjonerskiego charakteru. Nadto strona dla potwierdzenia zasadności żądania wydania pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich, powołała argumenty, które wskazują, że [...] Stowarzyszenie o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...] przede wszystkim skoncentrowane jest na aspektach dotyczących strzelectwa – strona posiada pozwolenie na broń sportową. We władaniu Stowarzyszenia jest nieruchomość, stanowiąca niedokończoną strzelnicę, której część będzie przeznaczona na siedzibę stowarzyszenia kolekcjonerów broni. Potwierdzeniem stanowiska organu w kwestii realizacji przez Stowarzyszenie przede wszystkim celów strzeleckich jest również to, że strona w piśmie datowanym na dzień [...] stycznia 2012 r. wskazała na "czystki" organu Policji we [...], dotyczące cofania pozwoleń na broń członkom Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego, miedzy innymi za nieterminowe opłacanie składek członkowskich (k. 98-100 akt administracyjnych sprawy), jako argument potwierdzający zasadność jej żądania. Ponadto strona dla potwierdzenia swojej kilkunastoletniej i rzeczywistej pasji kolekcjonerskiej powołała się na współpracę w zakresie tworzenia przewodników turystycznych, a także na otrzymane od senatora RP S. J. życzenia świąteczne oraz współpracę niektórych członków Stowarzyszenia z radnym Miasta [...] – p. J. S. W ocenie organu II instancji w sprawie, której przedmiotem jest uzyskanie prawa do broni kolekcjonerskiej, argumenty te nie są jednak trafne, odnoszą się bowiem do zupełnie innej sfery zainteresowań. Konkludując, w ocenie organu II instancji strona nie wykazała, aby [...] Stowarzyszenie o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...], w ramach którego ma się realizować "kolekcjonersko" w zakresie broni, rzeczywiście miało również (oprócz charakteru strzeleckiego) charakter kolekcjonerski. Strona we wniosku o ponowne rozpatrzenie jej sprawy nie odniosła się do skierowanych do niej (na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego) przez organ Policji pytań dotyczących faktycznych działań Stowarzyszenia, którego jest współzałożycielem (uprzednio, odmawiając udzielenia wyjaśnień w tym zakresie, zasłoniła się brakiem upoważnienia ze strony zarządu tego podmiotu). Należy również zwrócić uwagę, że strona, pomimo powołania się na zaangażowanie od dłuższego czasu w kolekcjonowanie broni, nie przedstawiła na to dowodów, choć obowiązujące poprzednio (do zmiany ustawy o broni i amunicji z dniem 10 marca 2011 r.) przepisy nie uniemożliwiały zbierania broni o walorach historycznych lub z uwagi na jej technikę konstrukcyjną bądź artefaktów kultury militarnej. B. K. nie spełnia przesłanek prawa materialnego, o których mowa w art. 10 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 6 i ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji. Z tego względu – choć członkostwo strony w stowarzyszeniach z [...] oraz z [...] stanowi nową okoliczność faktyczną, istniejącą w dniu wydania decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2012 r. i nie znaną wówczas temu organowi – to jak ustalono w toku niniejszego postępowania, nie jest to okoliczność istotna, bowiem nie wpływa ona na odmienną ocenę materiału dowodowego w zakresie wydania stronie pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich. B. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższa decyzję ostateczną Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2013 r. W uzasadnieniu skargi oraz w dalszych pismach procesowych wskazał między innymi na chęć kolekcjonowania broni palnej z okresu I i II Wojny Światowej, swoje członkostwo w [...] Stowarzyszenie o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...], które jest stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim, uprawnienia do posiadania broni strzeleckiej. W szczególności strona podnosił na brak po jej stronie przesłanek uniemożliwiających posiadanie broni. B. K. wskazywał także, iż przystępując do kolejnych stowarzyszeń o charakterze kolekcjonerskim kierował się wskazaniami co do ich charakteru uzyskiwanymi w Komendzie Wojewódzkiej Policji we [...]. Podnosił także inne nie związane w niniejsza sprawą bezpośrednio zagadnienia. Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wnosił o jej oddalenie, przytaczając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W niniejszej sprawie sądem tym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości, poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Skarga jest zasadna. Komendant Główny Policji w sposób nieprawidłowy rozpatrzył niniejsza sprawę, naruszając w sposób istotny normę art. 10 ust. 2 i 3 pkt. 5 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 576), co w dalszej kolejności skutkowało odmową uchylenia kontrolowanej w trybie wznowienia postępowania administracyjnego decyzji ostatecznej. Na wstępie wskazać należy, na prawidłowe odczytanie przez komendanta Głównego Policji intencji skarżącego zawartej w jego piśmie z dnia [...] lipca 2012 r. oraz w dalszych pismach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyznaje, iż treść pism składanych przez skarżącego i ich argumentacja nie jest przejrzysta, jednakże analizując wszystkie pisma składane przez niego w okresie od dnia 16 lipca 2012 r. do dnia 19 września 2012 r., uznać należy, iż instytucja wznowienia postępowania administracyjnego, zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. jest najbliższa treści żądania skarżącego, zwłaszcza gdy zważy się na niedysponowanie przez organ II instancji informacją o członkostwie skarżącego w dwóch stowarzyszeniach – [...] Stowarzyszeniu Miłośników Broni w [...] i w [...] Stowarzyszeniu o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...]. Gdy fakt członkowstwa w tych stowarzyszeniach zestawi się z faktem dysponowania przez organ II instancji jedynie informacją o ustaniu członkostwa skarżącego w [...] Towarzystwie Strzeleckim [...] w [...] oraz z ustawową przesłanką, legitymowania się przez osobę starającą się o pozwolenie na broń w celach kolekcjonerskich członkowstwem w stowarzyszeniu o takim charakterze, to zasadne było wznowienie przez organ wskazanego postępowania administracyjnego, na zasadzie art. art. 145 § 1 pkt 5 Kpa, ponieważ wyszły na jaw nowe okoliczności, istniejące w dniu wydania decyzji ostatecznej i nieznane organowi, który ją wydał. Jednakże wznowione postępowanie nie było przez organ prowadzone w sposób rzetelny i prawidłowy. Nadto organ ponownie rozpatrując sprawę uchybień tych nie dostrzegł, przez co także naruszył normę art. art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, nieprawidłowo ją stosując. W niniejszej sprawie należy odnieść się do treści art. 10 ustawy o broni i amunicji. Skarżący spełnia podstawowe cechy umożliwiające posiadanie przez niego broni palnej i to jest w niniejszej sprawie niekwestionowane. Sporne jest natomiast czy skarżący wypełnia normę nakazującą wykazanie uzasadnionego celu do posiadania broni palnej, jakim w tym przypadku jest jej kolekcjonowanie. Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy o broni i amunicji pozwolenie na broń wydaje się w celach kolekcjonerskich. Natomiast za ważną przyczynę uzasadniającą posiadanie broni dla pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o takim charakterze (art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy). Zatem obowiązkiem organu jest zbadanie czy osoba starająca się o uzyskanie pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich istotnie jest członkiem stowarzyszenia o takim charakterze. Rozpatrując niniejszą sprawę Komendant Główny Policji w ogóle nie zbadał danych rejestrowych i statutu [...] Stowarzyszenia Miłośników Broni w [...] i autorytatywnie orzekł, iż nie jest to stowarzyszenie o charakterze kolekcjonerskim. Obowiązkiem organu było rzetelne wyjaśnienie sprawy w tym przedmiocie poprzez zbadanie wyżej wskazanych dokumentów oraz sprawdzenie czy Stowarzyszenie to jest stowarzyszeniem czy też stowarzyszeniem zwykłym – o uproszczonej formie działania, jaki jest organ je rejestrujący i kiedy zostało zarejestrowane, jaki jest jego statut, jaki organ sprawuje nad nim nadzór i czy stowarzyszenie to nadal figuruje w rejestrze stowarzyszeń. Następnie, poprzez analizę celów statutowych stowarzyszenia – wskazanych w zarejestrowanym statucie, należało odpowiedzieć na fundamentalne w niniejszej sprawie pytanie - czy stowarzyszenie posiada zarejestrowaną działalność kolekcjonerską broni. Oparcie się w tej materii na mało spójnych i mało konkretnych wyjaśnieniach B. K. nie jest tu wystarczające, albowiem o przypisaniu danemu stowarzyszeniu przymiotu kolekcjonerskiego decydują konkretne dokumenty rejestrowe tego stowarzyszenia a nie poglądy strony. Powyższe uchybienie, niezależnie od innych niżej stwierdzonych uchybień skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji, z uwagi na wadliwe zgromadzenie w niniejszej sprawie danych dotyczących [...] Stowarzyszenia Miłośników Broni w [...], skutkujące wadliwością uzasadnienia zaskarżonej decyzji w tej materii (art. 7, art. 107 § 3 Kpa). Wada powyższa powinna zostać usunięta przy okazji ponownego rozpatrzenia niniejszej sprawy przez organ. Natomiast analizując członkostwo B. K. w [...] Stowarzyszeniu o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...] organ również pobieżnie zbadał daną sprawę, co do ustalenia celów statutowych stowarzyszenia oraz przekroczył zakres art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji. Organ ograniczył się (i to dopiero w postępowaniu drugoinstancyjnym) do zbadania zaświadczenia o istnieniu rzeczonego Stowarzyszenia i analizy jego statutu – tu regulaminu, jednakże treści tego regulaminu nie uzyskano od organu rejestrowego. Nadto organ poddał analizie takie nieistotne w niniejszej sprawie okoliczności jak fakt remontu siedziby Stowarzyszenia, uiszczanie składek, analizowania organizowanych przez nie przedsięwzięć, czy ocena dorobku kolekcjonerskiego stowarzyszenia itp., dochodząc po analizie powyższych okoliczności, iż przedmiotowe Stowarzyszenia, pomimo zamieszczenia w regulaminie działalności kolekcjonowania broni (§ 5 i § 6), działalności tej nie wykonuje. Wskazać tu należy, iż do kompetencji organów Policji nie należy ocena działalności danego stowarzyszenia. Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o Stowarzyszeniach (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) nie przewiduje prawa organów Policji do nadzoru w działalność stowarzyszeń. Zatem, skoro dane stowarzyszenie zostało zgodnie z prawem zarejestrowane, ma prawo wykonywać działalność wskazaną w swoich statutowych celach (statut stowarzyszenia jest dokumentem niezbędnym do rejestracji stowarzyszenia). Wynika to jasno z art. 2 i art. 10 Prawa o stowarzyszeniach. Organ rejestrujący nie może zarejestrować stowarzyszenia, którego cele działania, wskazane w statucie, były by niezgodne z prawem (np. w zakresie stowarzyszenia zwykłego porównaj art. 40 i art. 41 Prawa o stowarzyszeniach) . Zatem skoro stowarzyszenie legitymuje się zarejestrowaną formalnie działalnością kolekcjonerską broni, to członkowstwo w takim stowarzyszeniu stanowi o realizacji przez stronę art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji, zaś organ policji nie jest uprawniony do badania czy przyznanie przez organ rejestrowy, na podstawie danych statutowych, danemu stowarzyszeniu prawa do działalności kolekcjonerskiej w zakresie broni zostało prawidłowo nadane. Organ Policji nie jest organem nadzorczym nad stowarzyszeniami w rozumieniu przepisów Prawa o stowarzyszeniach, wskazanych w rozdziale 3 – Nadzór nad stowarzyszeniami. Jeżeli natomiast w drodze własnych ustaleń, organ Policji dochodzi do wniosku, iż zakres, w jakim dane stowarzyszenie zostało dopuszczone do działalności, nie jest zgodny z jego rzeczywistymi działaniami, czy z możliwościami, to może zainicjować stosowne postępowanie w przedmiocie zbadania działalności stowarzyszenia i w tym celu zwrócić się do stosownego, zgodnie z treścią art. 8 Prawa o stowarzyszeniach, organu nadzorczego, w celu wszczęcia stosownego postępowania przewidzianego w art. 25, czy w art. 28 albo art. 40 Prawa o stowarzyszeniach. W niniejszej sprawie takiego działania organu Policji brak. Bark także w aktach sprawy informacji aby ze strony organu nadzorczego albo prokuratora były jakieś zastrzeżenia co do [...] Stowarzyszenia o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...]. Zatem przeprowadzone w niniejszej sprawie szczegółowe badanie działalności przedmiotowego Stowarzyszenia [...] pod kątem opisu jego działalności, oceny czy stowarzyszenie to posiada sukcesy w działalności kolekcjonerskiej broni, czy też dopiero stawia na tej niwie pierwsze kroki, narusza podstawowe zasady Prawa o stowarzyszeniach i wpływa poniekąd na niezależność Stowarzyszenia oraz uzurpuje przyznanie organom Policji pozaprawnych uprawnień nadzorczych. W niniejszej sprawie, co do członkostwa skarżącego w [...] Stowarzyszeniu o Charakterze Strzeleckim i Kolekcjonerskim [...] w [...], organ powinien analogicznie, tak jak to wskazano wyżej, odnoście badania [...] Stowarzyszenia Miłośników Broni w [...], skupić się na istotnych dla rozpatrzenia tej sprawy okolicznościach. To jest ustalić czy Stowarzyszenie [...] legitymuje się, potwierdzoną rejestracją tego stowarzyszenia, dokonaną zgodnie z Prawem o stowarzyszeniach i czy w jego celach działania znajduje się działalność kolekcjonerska broni. To są najważniejsze przesłanki do zbadania w tej sprawie. Jeżeli faktycznie statut Stowarzyszenia taką działalności przewiduje, to zgodnie z treścią art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji, członkostwo strony w takim stowarzyszeniu, daje jej prawo do zezwolenia na posiadanie broni do celów kolekcjonerskich, jeżeli oczywiście strona ta spełnia pozostałe przesłanki do posiadania broni, zgodnie z przepisami ustawy o broni i amunicji. Zagadnienie czy Stowarzyszenie dopiero rozpoczyna działalność kolekcjonerską w zakresie broni, czy też jest już w takiej działalności zaangażowane od wielu lat, nie ma dla niniejszej sprawy żadnego znaczenia. Art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji jest w tym przedmiocie jasny. Ustawodawca mimo zasady reglamentowania dostępu do broni, nie określił w zakresie kolekcjonowania broni palnej, żadnych dodatkowych kryterium ani w ustawie o broni i amunicji, ani w Prawie o stowarzyszeniach. Nadto rozumienie powyższego przepisu w sposób dalece restrykcyjny, jak to czyni organ w niniejszej sprawie, prowadziło by wprost do niemożności powstania nowych stowarzyszeń o charakterze kolekcjonerskim w zakresie broni. Natomiast skoro organ ma zastrzeżenia co do faktycznego działania danego stowarzyszenia, to zastrzeżenia te należy przedstawić organowi nadzorczemu nad danym stowarzyszeniem i jeżeli organ ten wszcząłby stosowne postępowania nadzorcze wobec danego stowarzyszenia, organ Policji może co najwyżej zawiesić postępowanie o wydanie zezwolenia na posiadanie broni do czasu zakończenia postępowania nadzorczego. Jednakże organ Policji sam nie ma prawa do oceny czy dane stowarzyszenie ma prawo prowadzić działalność kolekcjonerską, skoro tak przewiduje zarejestrowany statut tego stowarzyszenia. Powołując się na ogólne treści ustawy o broni i amunicji, organy Policji nie mogą uzurpować sobie nieograniczonego przedmiotowo prawa, wchodzenia w kompetencje innych organów, to jest w prawa organów rejestrowych oraz nadzorczych, wynikających z przepisów Prawa o stowarzyszeniach, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie. Polskie prawo ściśle reglamentuje dostęp obywatela do posiadania broni, zatem uprawnienia organów Policji w tym zakresie nie można domniemywać, uprawnienia te muszą być tu wprost wskazane w konkretnych przepisach ustawy o broni i amunicji albo wynikać z innych z przepisów zawartych w innych ustawach. W sprawach dotyczących pozwolenia na posiadanie broni do celów kolekcjonerskich, tak samo jak w przypadku posiadania broni do innych celów (myślistwo, sport strzelecki, obrona własna) organy Policji powinny skupić się, w ramach ogólnych zasad warunkujących możliwość uzyskania pozwolenia na broń, między innymi na możliwości bezpiecznego przez stronę przechowywania broni, które to okoliczności w przedmiotowej sprawie w ogóle nie były badane (skarżący wniósł o zezwolenia na 4 sztuki broni). Również zasadne jest badanie, czy wola strony posiadania broni jest należycie ugruntowania, czy nie jest to przysłowiowy słomiany zapał. Jednakże zważywszy na ugruntowany kontakt skarżącego z bronią sportowa oraz fakt, iż o przedmiotowe zezwolenie wystąpił już w styczniu 2012 r., uznać należy jego decyzję, co do posiadania broni do celów kolekcjonerskich, za przemyślaną. Reasumując, organ pobieżnie i w niewłaściwym kierunku zbadał nową i wcześniej organowi nieznaną, okoliczność członkostwa skarżącego w dwóch stowarzyszeniach. Zatem wszczęte postanowieniem organu z dnia [...] października 2012 r. postępowanie, w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego, zakończonego decyzją ostateczna z dnia [...] lipca 2012 r., zawierało istotne, wyżej wskazane uchybienia. Mały one niewątpliwie wpływ na treść zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) i art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.

Autor: Anschutz  godzina: 15:16
II SA/Wa 1431/13 - Wyrok WSA w Warszawie Data orzeczenia 2013-10-24 orzeczenie prawomocne Data wpływu 2013-07-25 Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Sędziowie Andrzej Kołodziej Anna Mierzejewska /przewodniczący/ Stanisław Marek Pietras /sprawozdawca/ Symbol z opisem 6312 Odmowa wydania pozwolenia na broń Hasła tematyczne Broń i materiały wybuchowe Skarżony organ Komendant Policji Treść wyniku Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Powołane przepisy Dz.U. 2012 poz 576 art. 15 ust. 1 pkt 1-5, art. 12 ust. 1, art. 10 ust. 1 i 3 pkt 5 Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - tekst jednolity Dz.U. 2012 poz 270 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a, art. 152, art. 132, art. 200 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity. SENTENCJA Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Anna Mierzejewska Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant – starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2013 r. sprawy ze skargi R. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich w ilości 25 egzemplarzy broni 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji, 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego R. L. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania. UZASADNIENIE Skarżący R. L. w dniu [...] maja 2012 r. wystąpił z wnioskiem o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich w ilości 25 egzemplarzy broni. Komendant Wojewódzki Policji w L. decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...], odmówił skarżącemu wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich w ilości 25 egzemplarzy broni. W wyniku odwołania, Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] uchylił powyższą decyzję i przekazał sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na niepełne zebranie materiału dowodowego wskazując jednocześnie na zagadnienia wymagające dokładniejszego wyjaśnienia. Wobec powyższego organ pierwszej instancji zwrócił się pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. do skarżącego z prośbą o złożenie dodatkowych wyjaśnień dotyczących jego pasji i działalności kolekcjonerskiej, a ponadto zwrócono się do skarżącego, jako przedstawiciela reprezentującego "[...]", z zapytaniem dotyczącym działalności stowarzyszenia. Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. skarżący odmówił udzielenia odpowiedzi na zadane mu pytania wskazując, iż kwestie te pozostają bez związku z prowadzonym postępowaniem administracyjnym. Wskazał również, że wskazówki lub wnioski organu wyższego stopnia zawarte w uzasadnieniu decyzji przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia, nie są dla organu pierwszej instancji wiążące. W tej sytuacji Komendant Wojewódzki Policji w L. decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 10 ust. 1. ust. 2 pkt 6 oraz ust. 3 pkt 5. a także art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2012 r. poz. 576) oraz art. 268a k.p.a. odmówił skarżącemu R. L. wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich w ilości 25 egzemplarzy broni. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni, a w rozpoznawanej sprawie skarżący nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, co potwierdza pozytywna opinia o nim z miejsca zamieszkania oraz dotychczasowa niekaralność. Z kolei w myśl przepisu art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy, w przypadku pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich za ważną przyczynę posiadania broni uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. W rozpoznawanej sprawie tymczasem skarżący jest członkiem – założycielem "[...]" z siedzibą w S. Niemniej jednak sam fakt spełnienia przez stronę tych dwóch przesłanek nie daje jej bezwzględnego prawa do pozytywnego załatwienia wniosku i wydania decyzji o żądanej treści. Skoro bowiem ustawodawca wyposażył organy Policji w kompetencję do wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na broń i jednocześnie nałożył na te organy obowiązek zawarcia w niej szczególnych elementów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy, tj. celu, w jakim wydano pozwolenie, rodzaju i liczby egzemplarzy broni, to nałożył na nie również obowiązek poczynienia stosownych ustaleń i ocen w tym zakresie. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy było pozostawienie stronie całkowitej swobody co do określenia liczby jednostek broni jaką chce posiadać, brak byłoby uzasadnienia dla zamieszczania tego elementu w decyzji przyznającej pozwolenie. W dalszej części podał, że obowiązujące prawo nie odbiera organom Policji uprawnienia do oceny zasadności przyznania pozwolenia na posiadanie określonej liczby jednostek broni. Przyznanie prawa do posiadania dowolnej, zasadniczo nieograniczonej liczby egzemplarzy broni byłoby oczywiście dopuszczalne w przypadku pozbawienia broni do celów kolekcjonerskich (a więc gromadzenia, tworzenia zbioru) cech użytkowych, bowiem pełna sprawność broni nie jest niezbędna do realizacji tego celu. Niemniej jednak aktualnie nie ma prawnego wymogu pozbawiania takiej broni cech użytkowych i w chwili obecnej dopuszczalne jest również nabywanie amunicji do takiej broni. Z tego też względu, organ ponownie rozpatrując sprawę podjął – zgodnie z wytycznymi organu II instancji – starania, aby ustalić okoliczności uzasadniające przyznanie stronie pozwolenia na żądaną liczbę jednostek broni. Jednakże skarżący nie udzielając odpowiedzi na postawione mu pytania uniemożliwił tym samym uzupełnienie materiału dowodowego w zakresie wskazanym w uzasadnieniu decyzji uchylającej rozstrzygnięcie wydane w sprawie w I instancji, chociaż wskazówki lub wnioski organu wyższego stopnia nie są wiążące dla organu pierwszej instancji. Jednak zgodnie z treścią art. 138 § 2 k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres spraw ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Zgodnie z zasadą dwuinstancyjności, organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzją organu I instancji. Istota administracyjnego toku instancji polega na dwukrotnym rozstrzygnięciu tej samej sprawy, nie zaś na kontroli zasadności argumentów podniesionych w stosunku do orzeczenia organu I instancji. Wydanie decyzji kasacyjnej i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji jest więc wyjątkiem od zasady merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej. Wynika to z art. 138 k.p.a., który przyznaje organowi kompetencje do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, czego następstwem jest utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji (a nie oddalenie odwołania) bądź uchylenie i zmiana zaskarżonej decyzji. Zastosowanie więc przez organ odwoławczy rozwiązania polegającego na uchyleniu decyzji wydanej w I instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy nie zostały wyjaśnione okoliczności niezbędne do podjęcia prawidłowej decyzji w sprawie, a zakres niezbędnego postępowania wyjaśniającego znacznie przekracza zakres postępowania uzupełniającego możliwego do przeprowadzenia w trybie odwoławczym. Inaczej mówiąc, z samego faktu zastosowania przez organ odwoławczy rozwiązania uregulowanego w art. 138 § 2 k.p.a. wynika, iż organ ten stwierdził, że okoliczności których ustalenie "zlecił" organowi I instancji, mają istotny wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie i bez nich wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia nie jest możliwe. Zatem – chociaż organ I instancji – nie jest prawnie zobowiązany do realizacji zaleceń zawartych w uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego, to ich wykonanie jest niezbędne dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w zakresie niezbędnym do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Z tego też powodu zasadnym było uzyskanie od strony dodatkowych wyjaśnień dotyczących złożonego wniosku w kontekście liczby jednostek jaką chciałaby posiadać. Dodatkowym uzasadnieniem wniosku strony mógłby być np. fakt członkostwa w innym stowarzyszeniu kolekcjonerów broni palnej, przed założeniem "[...]" bądź też zbieranie egzemplarzy broni, których posiadanie nie wymaga uzyskania stosownego pozwolenia ani rejestracji lub innych przedmiotów związanych ze strzelectwem. Strona mogłaby też konkretniej wskazać przykładowe egzemplarze broni jakie chciałaby posiadać w ramach swojej kolekcji, bowiem w swoim wniosku skarżący stwierdził tylko, iż zamierza kolekcjonować broń sportową różnych rodzajów, typów i modeli. Zatem z uwagi na brak woli skarżącego współpracy z organem administracji niemożliwe stało się więc ustalenie okoliczności niezbędnych dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie i wydania decyzji o treści zgodnej z jego wnioskiem, bowiem nie przedstawił ważnej przyczyny posiadania broni w kontekście wynikającym ze wspomnianego już art. 12 ust. 1 ustawy, który organy Policji obowiązane są badać z urzędu. Reasumując, skarżący spełnił warunki formalne do wydania mu prawa do posiadania broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich, niemniej jednak nie wykazał potrzeby i uzasadnienia dla posiadania tej broni w ilości wskazanej we wniosku. W odwołaniu z dnia [...] marca 2013 r. do Komendanta Głównego Policji, skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji obrazę przepisów art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji oraz art. 6, 7, 9 i 50 k.p.a. Wskazał, iż po jej stronie nie zachodzą negatywne przesłanki uniemożliwiające posiadanie pozwolenia na broń, a ponadto przedstawił ważną przyczynę posiadania broni do celów o charakterze [...], kolekcjonerskich, bowiem jest członkiem stowarzyszenia co potwierdził także organ w swojej decyzji. Mimo to nie wydał decyzji zgodnej z jego wolą żądając przedstawienia dodatkowych wyjaśnień, nie wskazując przy tym podstawy prawnej do takiego żądania i zarzucając jej jednocześnie brak woli współpracy z organem. Podał również, że organ Policji próbuje stworzyć wrażenie, iż uprawnienie do posiadania broni jest uprawnieniem wyjątkowym, podczas gdy w swej istocie nie jest bardziej wyjątkowe niż np. uprawnienie do prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zaznaczył, że przytoczone przez organ rozstrzygnięcia sądowe są nieadekwatne do jego sprawy, gdyż opierają się na przepisach sprzed nowelizacji ustawy o broni i amunicji lub też dotyczą broni sportowej, tymczasem działalność kolekcjonerska jest całkowicie odmienna od strzelectwa sportowego. Zakwestionował też uprawnienie organów Policji do oceny zasadności żądania podania określonej ilości broni na podstawie art. 12 ustawy, gdyż przepis ten ma – jego zdaniem – jedynie charakter techniczny, redakcyjny, a ponadto podniósł, że organ wprowadził go w błąd wskazując, iż można otrzymać pozwolenie na nieograniczoną ilość broni do celów kolekcjonerskich, gdyby była to broń pozbawiona cech użytkowych. Tymczasem posiadanie broni pozbawionej cech użytkowych nie wymaga pozwolenia organów Policji, a jedynie dokonania jej rejestracji. Z uwagi na powyższe wniósł o uchylenie decyzji i wydanie pozwolenia zgodnie z wnioskiem. Komendant Główny Policji pismem z dnia [...] kwietnia 2013 r. wyznaczył skarżącemu termin 7 dni w celu ustosunkowania się do kwestii zawartych w piśmie z dnia [...] grudnia 2012 r., zaś skarżący w piśmie z dnia 5 maja 2013 r. stwierdził, że dostarczył już organowi wszystkie niezbędne dokumenty do podjęcia decyzji zgodnie z jego wnioskiem. Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny i argumentację organu pierwszej instancji – podał, że aktualnie faktyczny charakter stowarzyszenia o nazwie "[...]", pozostaje wątpliwy. Z tego mianowicie powodu, że o charakterze stowarzyszenia decydują jego faktyczne działania, a nie nazwa i zapisy w regulaminie. Uchylając poprzednią decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. organ odwoławczy dążył m. in. do potwierdzenia tego charakteru przy okazji dokonywania przez organ I instancji innych ustaleń. To potwierdzenie miało racjonalne przesłanki, bowiem w listopadzie 2012 r. stowarzyszenie działało (jeśli w ogóle podjęło regulaminową działalność) od kilku miesięcy i – teoretycznie – mogło się już wykazać (w przeciwieństwie do etapu składania przez stronę wniosku z dnia [...] maja 2012 r.) pewnymi osiągnięciami. Tym bardziej w kwietniu 2013 r., kiedy próbę tego potwierdzenia podjął także organ odwoławczy, zaś skarżący odmówił współpracy z organami Policji w tej sprawie, co ostatecznie uniemożliwiło ocenę zasadności jego wniosku w zakresie żądanej ilości broni, a przede wszystkim spowodowało powstanie wątpliwości co do faktycznego jego zainteresowania kolekcjonowaniem broni, a także faktycznego charakteru [...]. Wobec powyższego skarżący nie wykazał spełnienia przesłanek określonych w przepisach art. 10 ust. 1, ust. 3 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, co nie pozwala przyznać mu żądanego pozwolenia. Zaskarżona zatem decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w L., jest więc zasadna i celowa, bowiem w sytuacji, gdy osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń nie przedstawi ważnej przyczyny posiadania broni, a zatem nie wykaże istnienia swego indywidualnego interesu w pozytywnym załatwieniu sprawy, prymat należy przyznać interesowi społecznemu (art. 7 k.p.a.), w myśl którego pozwoleń na broń nie powinno być więcej, niż to wynika z konieczności określonej celem, do którego broń ma służyć. Wskazano również, że w ustawie o broni i amunicji ustawodawca nie zastrzegł, że w przypadku broni do celów kolekcjonerskich nie stosuje się przepisu jej art. 12 ust. 1 w zakresie obowiązku określenia w decyzji ilości broni, na którą opiewa pozwolenie. Ponadto organ ma świadomość, że trudno jest wskazać, jaka liczba egzemplarzy broni byłaby "odpowiednia na początek", lecz nie zmienia to faktu, że ustawa wymaga od organów Policji badania sprawy i pod tym względem (obok celu i rodzaju pozwolenia na broń), podobnie jak w przypadku broni do celów sportowych, szkoleniowych czy innych. Skoro bowiem ustawodawca wyposażył organy Policji w kompetencję do wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na broń i jednocześnie nałożył na te organy obowiązek zawarcia w niej szczególnych elementów określonych w art. 12 ustawy, to nałożył na nie również obowiązek poczynienia stosownych ustaleń i ocen w tym zakresie. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy było pozostawienie stronie całkowitej swobody co do określenia celu uzyskania pozwolenia na broń, jej rodzaju oraz ilości, brak byłoby uzasadnienia dla zamieszczania tych elementów w treści decyzji. Dalej wyjaśniono, że organ I instancji nie naruszył prawa powołując się w swojej decyzji na rozstrzygnięcia sądowe oparte na przepisach sprzed nowelizacji ustawy o broni i amunicji dotyczące broni sportowej, bowiem stanowiska te dotyczą elementów, z których składa się decyzja przyznająca pozwolenie na broń, tj. art. 12 ustawy o broni i amunicji, a które to przepisy odnoszą się do wszystkich rodzajów broni. Ponadto istota tego przepisu nie została zmieniona poprzez nowelizację ustawy i była to zmiana tylko redakcyjna. Dalej stwierdzono, że zasadność wydania pozwolenia na określoną przez stronę postępowania ilość broni można (i należy) badać między innymi poprzez określenie faktycznych potrzeb wnioskodawcy w danym czasie oraz poprzez określenie racji interesu społecznego i odniesienie tych dwóch "wartości" do siebie. Organy Policji uprawnione do wydawania pozwoleń na broń muszą więc brać pod uwagę nie tylko subiektywnie pojmowany interes konkretnego obywatela, ale także mieć wzgląd na interes bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ten wzgląd zaś dyktuje konieczność ścisłej reglamentacji pozwoleń na broń. Skoro zatem wolą ustawodawcy z całą pewnością nie był swobodny dostęp obywateli do broni w jakimkolwiek celu jej posiadania (świadczy o tym reglamentacyjny charakter ustawy o broni i amunicji oraz nieistnienie konstytucyjnego prawa do broni), lecz dostęp kontrolowany przez właściwe organy administracji publicznej (zadanie to otrzymały między innymi organy Policji w art. 9 ustawy o broni i amunicji i art. 6 ust. 1 pkt 1 b ustawy o Policji), w tym co do ilości broni (art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), to nie można podzielić poglądu skarżącego, że powinna uzyskać pozwolenie na dowolną, wskazaną przez siebie liczbę egzemplarzy broni. Oczywiście kwestia ta wyglądałaby inaczej, gdyby chodziło o broń pozbawioną cech użytkowych (a więc nie stanowiącą zagrożenia dla bezpieczeństwa i porządku publicznego), a takiej broń skarżący może posiadać w dowolnej ilości i – jak słusznie zauważa – nie wymaga to pozwolenia, a jedynie rejestracji (art. 9 ust. 2 ustawy o broni i amunicji). Jednakże skarżący nie jest tym zainteresowany, a jedynie bronią w pełni sprawną i tylko "sportową". Trudno jest więc zgodzić się z jego uwagą, że pozwolenie na broń można porównać do uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych, bowiem występują w obu tych kwestiach istotne różnice. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący R. L. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu podał, że prawo do posiadania broni przyznaje organ po zweryfikowaniu przesłanek zawartych w ustawie o broni i amunicji. Przesłanką generalną jest negatywna przesłanka zawarta w art. 10 ust. 1 tej ustawy, która stanowi, iż pozwolenie nie może być wydane, jeżeli osoba ubiegająca się o nie stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Przesłanka ta, rozumiana pozytywnie, oznacza, iż pozwolenie wydaje się, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia. Przesłanką szczegółową jest posiadanie ważnej przyczyny posiadania broni i jest ona różna w zależności od celu, w związku z którym wnioskodawca ubiega się o pozwolenie na broń. Ustawodawca w art. 10 wyraźnie wskazał, co stanowi ważną przyczynę w odniesieniu do pozwoleń na broń do poszczególnych celów. W przypadku pozwolenia do celów kolekcjonerskich ważną przyczyną jest udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim, zaś organy obu instancji potwierdziły spełnienie obu przesłanek w kolejnych wydawanych przez siebie decyzjach, jednocześnie odmawiając przyznania stronie wnioskowanego uprawnienia. Postępowanie swoje organy motywowały głównie brakiem zgody strony na składanie dodatkowych wyjaśnień, a które dotyczyły kwestii niewymaganych przez ustawodawcę w katalogu zawartym w ustawie o broni i amunicji. Zmieniające się powody żądania wyjaśnień oraz niespójne stanowiska organu odwoławczego pozwalają przypuszczać, że organ działa głównie w oparciu o wewnętrzne wytyczne, realizując cel maksymalnego utrudniania działalności prywatnych kolekcjonerów oraz strzelców sportowych. Inne, podobne postępowania administracyjne organu odwoławczego oraz organów mu podległych uzasadniają wniosek, iż decyzja organu byłaby taka sama także w przypadku udzielenia jakichkolwiek dodatkowych informacji przez stronę. Decyzja administracyjna wydawana na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest decyzją związaną, co oznacza, że w przypadku spełnienia wszystkich wymogów organ zobowiązany jest do wydania decyzji zgodnej z wolą strony, a organ pierwszej instancji stwierdził, że spełnił on wszystkie wymogi, czyli nie stanowi zagrożenia oraz jest członkiem stowarzyszenia o charakterze kolekcjonerskim. Organ pierwszej instancji wydając decyzję odmowną w sytuacji bycia zobowiązanym do wydania decyzji zgodnej z wolą strony (pozytywnej), naruszył tym przepisy prawa procesowego, w szczególności wyrażone w art. 6, art. 7 oraz art. 50 k.p.a. Dodatkowo organ pierwszej instancji naruszył art 9 k.p.a. wprowadzając go w błąd, zaś organ odwoławczy utrzymał w mocy wadliwą decyzję, tym samym dając podstawę do wznowienia postępowania, naruszając art. 6, art. 7, art. 8 oraz art. 50. k.p.a. Uzasadnianie odmowy interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego jest nieracjonalne, ponieważ strona posiada już pozwolenie na broń palną do celów sportowych. Tym samym w jednym postępowaniu organ uznał, że strona daje gwarancję bezpiecznego i zgodnego z prawem posiadania i korzystania z broni, a w drugim już nie, przy identycznych okolicznościach faktycznych. Postępowanie organu jest niezrozumiałe także z tego powodu, iż w jego toku miały miejsce dwa wywiady środowiskowe, a strona terminowo wywiązuje się ze wszystkich obowiązków nakładanych przez ustawę o broni i amunicji. Mimo powyższego, w organie odwoławczym rodzą się wątpliwości co do rzeczywistego przeznaczenia przez stronę broni kolekcjonerskiej, co strona rozumie jako obawę o wykorzystanie broni kolekcjonerskiej niezgodnie z prawem, a podobne obawy nie rodzą się w stosunku do posiadanej przez niego broni sportowej (oba pozwolenia obejmowały by dokładnie taki sam rodzaj broni). W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że nie można się zgodzić się z zarzutem naruszenia wskazanych przez skarżącego przepisów prawa procesowego, bowiem organ działał na podstawie prawa i w jego granicach, podejmował wszelkie czynności niezbędne do ustalenia stanu faktycznego, zaś decyzję uzasadnił zgodnie z dyspozycją art. 107 § 3 k.p.a. Ponadto skarżący nie wyjaśnił, w jakim zakresie i w jaki sposób organ wprowadził go w błąd naruszając dyspozycję art. 9 k.p.a. oraz w jakim zakresie i w jaki sposób organ naruszył art. 50 k.p.a. Okoliczność, że organ I instancji zwrócił się do skarżącego z propozycją wyjaśnienia kwestii dotyczących stowarzyszenia w czasie pobytu w siedzibie organu, nie uchybia żadnemu z przywołanych wyżej przepisów prawa procesowego. Ponadto okoliczność, że organ rozstrzygnął wniosek o wydanie pozwolenia na 25 egzemplarzy broni sportowej w celu kolekcjonerskim niezgodnie z oczekiwaniami skarżącego, także tych przepisów prawa nie narusza. Organ bowiem jasno wskazał, jakie informacje są mu niezbędne do ustalenia, czy dyspozycja art. 10 ust. 1, a w szczególności ust. 3 pkt 5 ustawy została spełniona, a tym samym do wydania decyzji korzystnej dla skarżącego. Na koniec zauważono, że przesłanki wydania pozwolenia na broń palną sportową w celach sportowych są inne, niż w celach kolekcjonerskich, dlatego też organ Policji prowadzi w tym zakresie odrębne postępowanie administracyjne i bada inne okoliczności niezbędne do wydania decyzji administracyjnej. W piśmie procesowym z dnia [...] września 2013 r. skarżący stwierdził, że stanowisko organu jest niespójne, bowiem w decyzji z dnia [...] listopada 2012 r. potwierdził istnienie stowarzyszenia, w piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r. wyraził wątpliwości co do kolekcjonerskiego charakteru stowarzyszenia, zaś w odpowiedzi na skargę wyraził wątpliwość co do istnienia stowarzyszenia i jego członkowstwa. Ponadto żądania podania szeregu informacji wynikających ze wskazanych już wyżej pism organu, nie mają żadnego oparcia w prawie materialnym. Niezależnie od powyższego art. 10 nie wymaga, w przypadku pozwolenia na broń w celach kolekcjonerskich, czynnego udziału w działalności statutowej stowarzyszenia o charakterze kolekcjonerskim, ani też nie wymaga, aby ubiegający się o broń w tym celu musiał się wykazać czynną działalnością kolekcjonerską w trakcie postępowania. W dalszej części przeprowadził polemikę z pytaniami organu i zarzucił ponadto naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 10 ust. 1 ustawy przez nieuwzględnienie odwołania mimo, że udokumentował istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów kolekcjonerskich, art. 10 ust. 3 pkt 5 przez błędne uznanie czym w rozumieniu ustawy jest ważna przyczyna, art. 10 ust. 3 pkt 5 przez uznanie, że ustawowa definicja ważnej przyczyny nie jest określona w ustawie, art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 5 i w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 1 do 5 przez uznanie, że nie spełnił kryteriów uzasadniających wydanie pozwolenia na broń, art. 7 Konstytucji RP i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji oraz art. 6 k.p.a. przez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów sportowych wnioskodawca powinien spełniać jeszcze inne kryteria niż wymienione w art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy, art. 7 k.p.a. przez ustalenie interesu społecznego i przedłożenie go ponad przepisy prawa materialnego. Niezależnie od powyższego podał, że naruszenie art. 9 k.p.a. polega na nie udzieleniu mu wyjaśnień o które wnioskował w piśmie z dnia [...] stycznia 2013 r., zaś naruszenie art. 50 k.p.a. polega na wzywaniu do złożenia przez niego wyjaśnień w sytuacji, gdy nie było to niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy, bowiem nie dotyczyły przesłanek zawartych w ustawie. Z kolei organ w piśmie procesowym z dnia [...] października 2013 r. będącym odpowiedzią na pismo skarżącego stwierdził, że organy Policji nie naruszyły wskazanych przez skarżącego przepisów, zaś to na stronie spoczywa obowiązek dowodzenia, że spełnia wszystkie wymogi do wydania decyzji pozytywnej. Zaś w dalszej części powtórzył argumentację zawartą już w odpowiedzi na skargę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2012 r. poz. 576 ze zm.), właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Z kolei w myśl art. 10 ust. 2 pozwolenie na broń wydaje się w szczególności m.in. w celach kolekcjonerskich, zaś za ważną przyczynę, o której mowa w art. 10 ust. 1, według brzmienia art. 10 ust. 3 pkt 5, uważa się dla pozwolenia na broń w celach kolekcjonerskich, w szczególności udokumentowane członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Zatem powyższa regulacja prawna jest kompletna i w sposób ścisły określa materialnoprawne przesłanki wydania pozwolenia na broń w celach kolekcjonerskich. Innymi słowy mówiąc, zadaniem organu Policji wydającego pozwolenia na broń jest w tym przypadku ocena i analiza osoby ubiegającej się o wydanie pozwolenia na broń w tym celu, poprzez pryzmat spełnienia łącznie powyższych przesłanek, tj. czy nie stanowi ona zagrożenia dla siebie, dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego i czy udokumentowała członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Stąd też organy Policji nie są uprawnione do badania innych przesłanek poza wymienionymi w art. 10 ust. 1 i 3 ustawy, zaś po sprawdzeniu, że są one spełnione, przy jednoczesnym braku przesłanek negatywnych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy, decyzja o pozwoleniu na posiadanie broni dla celów kolekcjonerskich ma charakter związany co oznacza, że organ jest zobowiązany do wydania pozwolenia. Dodać jednocześnie należy, że osoba wnioskująca nie musi jednocześnie wykazywać potrzeby posiadania określonej ilości jednostek broni danego rodzaju, czy też informowania – o co wzywa się skarżącego w pismach z dnia [...] grudnia 2012 r. i z dnia [...] kwietnia 2013 r. – o wcześniejszych zainteresowaniach kolekcjonerskich, powodów będących podstawą tych zainteresowań, sposobów realizacji pasji kolekcjonerskiej, swojego ewentualnego wcześniejszego bycia członkiem stowarzyszenia kolekcjonerskiego, posiadania innych egzemplarzy broni lub przedmiotów związanych ze strzelectwem na których posiadanie nie jest wymagane pozwolenie lub rejestracja, wykazania na czym polega jego udział w stowarzyszeniu i czy wcześniej posiadaną broń sportową do celów sportowych zamierza włączyć do swojej kolekcji. Ponadto nie musi wykazywać sposobów realizacji przez stowarzyszenie swoich celów, współpracy tego stowarzyszenia z innymi instytucjami o podobnym charakterze, wykazywania ilości członków stowarzyszenia i czy posiadają oni jednostki broni oraz czy członkowie stowarzyszenia podejmują działania o charakterze kolekcjonerskim odnośnie brani, a jeśli tak, to jakie. Z tego mianowicie powodu, że są to kryteria pozaustawowe, które nie mogą przesądzać o wydaniu, bądź nie, pozwolenia na broń (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2010 r. sygn. akt II OSK 683/06). Ponadto poddawanie w wątpliwość przez organ drugiej instancji faktycznego charakteru stowarzyszenia jest nie do zaakceptowania przede wszystkim w świetle dokumentów zgromadzonych w sprawie, zaś po drugie owa wątpliwość ma charakter jedynie hipotetyczny, nie zaś faktyczny, o czym świadczy stwierdzenie Komendanta Głównego Policji, że o charakterze stowarzyszenia decydują jego faktyczne działania, a nie nazwa i zapisy w regulaminie, a zatem w żaden konkretny sposób nie zostało wykazane, na czym owe wątpliwości polegają. Tymczasem jak ustalono w trakcie postępowania administracyjnego w rozpoznawanej sprawie i przyjęto w zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji, skarżący R. L. był dotychczas niekarany oraz posiada pozytywną opinię z miejsca zamieszkania. Tym samym – w ocenie organu – nie stanowi zagrożenia dla samego siebie oraz dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Ponadto, co również jest niewątpliwe dla organu oraz zostało w aktach administracyjnych sprawy udokumentowane, skarżący jest członkiem – założycielem "[...]" z siedzibą w S. A zatem nie było żadnych przeciwwskazań – w ocenie Sądu – do wydania skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich i w tym miejscu przytoczyć należy też tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 1945/12 w myśl której "1) Decyzja – pozwolenie na broń do celów sportowych ma charakter decyzji związanej. Oznacza to, że w przypadku spełnienia przez wnioskodawcę przesłanek materialnoprawnych wskazanych art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy, właściwy organ Policji zobowiązany jest do wydania pozwolenia". Natomiast inną kwestią jest ilość broni, w kontekście jej odpowiedniości, bowiem dostęp do broni ma charakter reglamentacyjny, a o powyższym świadczy przepis art. 12 ust. 1 ustawy w myśl którego pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i – a co w tym miejscu należy zaakcentować – liczbę egzemplarzy broni. Skoro jest to element rozstrzygnięcia mający charakter uznaniowy, to organ Policji ma swobodę w określeniu owej liczby i dysponuje w tym zakresie luzem decyzyjnym. Zatem organ Policji nie jest tu związany żądaniem wnioskodawcy i ma pełną swobodę, w oparciu o własne kryteria, co do określenia ilości egzemplarzy broni. Jednakże owa swoboda decyzyjna w określeniu egzemplarzy broni nie może mieć wpływu na wydanie decyzji negatywnej co do pozwolenia – w ogóle – na broń, bowiem wątpliwości organu co do tej kwestii są niczym innym, jak pozaustawową materialną przesłanką wydawania pozwoleń na broń i co jest nie do przyjęcia, jeśli się zważy na konstytucyjną zasadę praworządności wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP, nakazującą organom władzy publicznej działać na podstawie i w granicach prawa. W tym miejscu wypada zacytować drugą z tez, z cytowanego już wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2013 r., a mianowicie: " 2) O ile zakres swobody, jaką posiada organ Policji w zakresie oceny przesłanek, które uprawniają wydanie pozwolenia na broń w celach sportowych, ograniczają normy materialnoprawne (art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3), tak w przypadku określenia "liczby egzemplarzy" broni danego rodzaju, organ dysponuje luzem decyzyjnym. Swoboda decyzyjna w tym zakresie nie może jednak stanowić podstawy do wydania decyzji negatywnej." Rozpoznając zatem sprawę na nowo, organ weźmie pod uwagę przedstawioną powyżej analizę prawną i wyda decyzję w przedmiocie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich w oparciu o własne kryteria, co do ilości egzemplarzy broni. W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1) pkt 1 lit. a) w zw. z art. 152 i w zw. z art. 132, a w sprawie kosztów na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270), należało orzec jak w sentencji wyroku.

Autor: Wojt.  godzina: 20:03
Anschutz Z powodu tego iż poznałem te wyroki, chciałbym poznać osoby których te wyroki dotyczą. Prawdopodobnie żaden prawnik nie brał w tym udziału. Pozdrawiam