|
|
|
Czwartek
01.09.2005nr 032 (0032 ) ISSN 1734-6827
Wyjazd ok. godziny 21 na dzika - w planie jeszcze kilka sztuk - ambona przy nęcisku z kukurydzą, owsem i ziemniakami, widoczność doskonała przy małej pokrywie śnieżnej. Jedynym mankamentem był dość silny, wiejący w boczne okienko ambony wiatr. Ale co tam. Około godziny 0:15 pojawia się pojedynczy dzik, wyglądający na odyńca - wycinka, no może lochę np. odłączoną od warchlaków, choć chyba jeszcze nie pora. Obserwacja ok.15 minut, rozpoznanie i decyzja o strzelaniu. Wszystko normalnie, strzał dzik zaznaczył potknięciem. Odczekanie kilka minut i sprawdzenie zestrzału, wszystko OK, farba i po 40 metrach dzik leży. No i teraz refleksja, dlaczego nie mam swojej gończej - 1,5 rocznej suczki. Wyjazd do domu po psa ok.15 km. Po ok. 40 minutach powrót z suczką, niech „znajdzie” dzika. Rutynowo, wszystko, a więc broń i oczywiście gromadka ubrania są w samochodzie stojącym 50 metrów od ambony. Suczka na otok i idziemy na zestrzał. W momencie kiedy dochodzę do ambony konsternacja - na rozniesionym nęcisku dokładnie widzę wataszkę ok.15 dzików warchlaków bez dużego dzika wśród nich. Podchodzę jeszcze ok. 20 m i decyduję: puszczam sukę, niech ma trochę „przyjemności”. Chodziło mi głównie o zobaczenie jej reakcji przy takiej ,,brygadzie " dzików, gdyż było to dla niej tak naprawdę pierwsze spotkanie z żywymi dzikami w łowisku, bo wcześniej tylko odnajdywała martwe strzelone. Dotychczas była w zagrodzie, ale raczej dzikarza z niej nie będzie. To, co dalej się działo, przeszło moje dotychczasowe wyobrażenie o tym, jakie to dziki ostrożne i płochliwe. Suczka oszczekuje z bliskiej odległości dziki, które najwyraźniej ją tolerują, żerując na nęcisku, a ja idę w ich kierunku. Dochodzę na odległość ok. 5-6 m do dzików, a one sobie nic z tego nie robią. Co jakiś czas któryś warchlak pogoni suczkę, a ona ucieka, chowając się za mnie. Warchlak mija mnie o 2 m i wraca do „koryta”. Byłem tak zszokowany tym, co się wokół mnie działo, iż kilka minut stałem jak słup, nie wiedząc co robić, a broń została przecież w samochodzie. I decyduję: idę do samochodu po broń. Niestety suczka wraca za mną. Broń z samochodu, jeden nabój do komory, a suczka oczywiście do samochodu i powrót do dzików. Samochód stał w linii prostej ok.80 m od dzików. Dochodzę do ambony i widzę, jak dziczki sobie zajadają w najlepsze. „Podpórka” z drabiny ambony i strzał. Odgłos wyraźnie wskazuje na strzał trafiony. Dziki wolno „schodzą” z pola do lasu. Sztucer do samochodu; z suczką idę zobaczyć leżącego dzika. Na miejscu okazuje się, że dzik nie padł w ogniu. Puszczona suka szybko odnajduje warchlaka ok.15 m w lesie i głosi. Podchodzę i widzę warchlaka stojącego w jałowcach, a broń oczywiście w samochodzie. Powrót po broń; suka znów zostawia dzika i wraca ze mną. Już ze sztucerem idę w to miejsce i okazuje się, że dzik ruszony poszedł za uchodzącą wataszką. Szanowni Koledzy, poluję ponad dwadzieścia lat, dzików strzeliłem ok. 100, a ile popełniłem w tej prostej, zdawałoby się, sytuacji błędów. Czy to rutyna czy po prostu głupota i brak wyobraźni? Oczywiście dzika rano doszedłem martwego po ok.500 m. Strzał jak to w nocy: kulawy sztych, przestrzelone płuca, wątroba i wylot 10 cm poniżej stolcowej. „Niestety” strzelałem z RWS TIG 10,5 g w kalibrze 7x64. I co tu dodać? Myślę, że wnioski same się nasuwają. Przepraszam za chaos w opisie sytuacji i polecam ku przestrodze. Powtarzam : naprawdę tak było.
|
|||||||||||||||||||
