Łowiectwo - Mysliwi - Dziennik Łowiecki

Komentarze czytelników

... do zdjęć
00:14	hunter26	Wspanialy! Gratuluje. DB
00:19	hunter26
00:20	hunter26
00:52	yogy	gratuluje! a oręż to już tak medalowo się szykuje! :) jeżeli by mógł Kolega podać przybliżony wynik CIC ;)
00:59	hunter87

więcej>>

Nowe zdjęcia w galeriach

						więcej>>
26-06-07 14:08 Basior 1	22-10-08 15:54 Felek	31-12-08 09:53 ARGO-3006	31-12-08 09:56 Emill	11-09-08 23:14 Urtica	11-06-08 14:48 Adrianooo	więcej>>

Ogłoszenia
Brak nowych ogłoszeń w tym wydaniu

Nota redakcyjna

Autorzy wszystkich tekstów wpisywanych na strony www.lowiecki.pl i do dziennik.lowiecki.pl wyrażają przez fakt dokonania wpisu zgodę, na publikowanie tych tekstów w dzienniku Łowiecki, przy czym Redakcja zastrzega sobie prawo do skrótów i zmian w tekście. Większe zmiany w materiałach redakcyjnych, opowiadanich i dowcipach przekaże autorom do samodzielnego wykonania.

Dziennik Łowiecki można otrzymywać również w wersji drukowanej poprzez prenumeratę. Warunki prenumeraty do czasu zebrania odpowiedniej liczby prenumeratorów, żeby móc druk wykonywać w drukarni, są następujące:

wysyłka 5 razy w tygodniu w dni robocze - opłata 31.00 zł. tygodniowo + VAT;

wysyłka 1 raz w tygodniu w poniedziałek - opłata 23.00 zł. tygodniowo + VAT;

wysyłka co 4 tygodnie w poniedziałek - opłata 21.50 zł. tygodniowo + VAT.
Nekrologi od osób fizycznych są bezpłatene. Nekrologi od kół łowieckich i innych osób prawnych podlegają opłacie w kwocie 98,36 zł. + VAT.

Wydawca i adres redakcji:
P&H Limited Sp. z o.o.
ul Meissnera 1
80-462 Gdańsk
NIP 585-00-00-791
Sąd Rejonowy w Gdańsku
Wydz. XVI Gospodarczy
KRS: 0000229167
Kap. zakł. 51 500PLN
tel: (058) 340-93-98
Redaktor naczelny:
Piotr Gawlicki
piotr.gawlicki@lowiecki.pl
Miejsce i data wydania:
Gdańsk, 31.12.2008
Numer wydania:
366 (1249 )
ISSN 1734-6827

Przegląd artykułów z poprzedniego tygodnia

22.12.2008 - 28.12.2008

Opowiadanie	Środa 24.12.2008
"SPIERNICZONA" ŁOPATOLOGIA	autor: Urtica

Cielak został wysłany na niebieskie pastwiska pewnym strzałem mojego Ojca. Po prostu bach i koniec. Zwierzę nawet nie zdążyło się zdziwić, kiedy w jednej chwili runęło w zrudziałe, wyschnięte trawy tatowego łowiska. Oby Ci dalej święty Hubert darzył, Ojczulku, bo dziczyzna smakowita wielce, a w połączeniu z pożytkiem regulowania populacji zwierzyny płowej i czarnej daje obiad jedzony nie tylko z apetytem, ale także w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku. Staram się uczestniczyć w procesie łowiecko - gastronomicznym od początku do końca: od towarzyszenia na polowaniach, przez wędrówki leśne, dokarmianie i obserwację zwierzyny, aż do samej konsumpcji, po drodze wyczyniając różne psikusy natury kulinarnej. Pichcenie to moja specjalność, na którą ze względów czasowych niezbyt często mogę sobie pozwolić, a dziczyzna to nie pierś z kurczaka, czy tradycyjny schabowy, nad dziczyzną trzeba trochę posiedzieć. Posiedziałam dzień cały. Jedna łopatka, a dzień na straty spisany. Dobrze, że komputer w kuchni, to można było pracować oraz na bieżąco przekazywać znajomym relację z placu boju za pośrednictwem maili i komunikatorów. Były opisy doznań smakowych, zapachowych, podpowiedzi, dobre rady i zdjęcia mięsiwa na różnych etapach obróbki termicznej. Był też usmarowany mięsem monitor komputera, oraz przysypana przyprawami klawiatura z posklejanymi klawiszami...

więcej>>

Opowiadanie	Wtorek 23.12.2008
POGAWĘDKI Z KSIĘŻYCEM	autor: Urtica

POGAWĘDKA PIERWSZA, (CHOĆ WCZEŚNIEJSZE TEŻ BYWAŁY).

Obiecywałam sobie, że tym razem nie dam się wyciągnąć z łóżka, że będę spać i nie pójdę na nocną włóczęgę. Zaciskałam mocno powieki, kiedy zaglądał przez niedomkniętą roletę i udawałam, że nie czuję, kiedy jego chłodne światło wciska mi się w myśli. Wygrałeś, draniu! Wyskakuję spod ciepłej kołdry; zdziwiony kot, którego nagle pozbawiłam wygodnego legowiska w zgięciu moich nóg, protestuje złowrogim pomrukiem, ale po chwili zwija się w kłębek i smacznie zasypia. A mówią, że koty to zwierzęta, których aktywność wzrasta z nadejściem zmroku, widać Maciek jest inny... Wciągam po omacku w ciepłe ciuchy, lepiej nie zapalać światła, żeby wzrok nie zaczął kaprysić i po chwil cicho zamykam za sobą drzwi. Coś mi jednak nie pasuje, patrzę na swoje stopy obute naprędce w gumowce i widzę, że jeden jest zielony, a drugi czarny. Do tego oba lewe. Gratuluję sobie spostrzegawczości i wracam, co nie wróży nic dobrego. Księżyc, z miną psotnego łobuziaka, nasunął na czoło lisią czapę; „to przez ciebie, łysolcu”, odgrażam mu się w myślach i staram się dopasować obuwie. Kiedy wracam na moją mleczną drogę (czytaj: błotnistą ścieżkę za domem) którą przymrozek najpierw dobrze ściął, a potem lekko przyprószył szronem, pan K. wydaje się lekko zamglony, czyżby chlapnął sobie coś na rozgrzewkę? Nic dziwnego pewnie mrozik też szczypie go w policzki. Z nieba zaczyna sypać drobna kaszka, której ziarenka, jak miniaturowe jeże atakują odsłonięte części ciała. Nakładam wzgardzone wcześnie rękawiczki, stawiam wysoko kołnierz kurtki i wlepiam wzrok przed siebie. W szarawym świetle, na posiwiałym już lekko polu, odcina się ostro kilkanaście ciemnych kształtów, przechadzają się to tu, to tam, ale żaden nie oddala się od pozostałych, kursują w obrębie swojego rewiru i nawet jak któryś oderwie się na chwilkę, to po kilku metrach wraca do pozostałych. Co chwilę któraś pochyla głowę na giętkiej szyi, żeby skubnąć coś zielonego. Kolacja przy takim świetle to czysty romantyzm i choć pora roku nie na sarnie amory, to widać dobrze im razem. I tak wszystkie wydają się kozami, co który miał zrzucić, to pewnie już zrzucił, choć jeszcze wczoraj, z drugiej strony lasu, widziałam pięknego kozła, który dźwigał na głowie niezły dorobek. Chwilę stoję spokojnie, nie chciałabym, żeby sarny mnie zauważyły, albo wyczuły, za nimi biegnie droga szybkiego ruchu, po której mimo późnej pory, raz po raz przesuwają się w prawo i w lewo białe i czerwone punkty samochodowych świateł. Wystarczy jeden zbyt energiczny ruch, żeby całe towarzystwo zrobiło zwrot za siebie i salwując się ucieczką wypadło przed maski aut. Dzięki wiatrowi, który swój kierunek ustalił dla dobra sarn, ale ze szkodą dla mojej wyziębionej twarzy i w miarę spokojnym krokom, udaje mi się przemknąć koło rudla, nie zakłócając spokoju płowemu towarzystwu.

więcej>>

Opowiadanie	Poniedziałek 22.12.2008
POLOWANIE NA JELENIE I WIRUJĄCY SEKS !	autor: Jozef Starski

W 2004 roku otrzymałem e-mail od Krzysztofa Wiśniewskiego z Polski, w którym pisał;
..."Chciałbym uprzejmie poprosić o dedykację do Twojej książki "Kanada – kraj bobra i klonowego liścia". Przeczytałem ją jednym tchem i bardzo mnie zachęciła do odwiedzenia Kanady"...

I jeszcze raz, trochę później, Krzysiek Wiśniewski; ..."Kolejny raz połknąłem Twoje dwie książki. Zachęcam Cię do napisania kolejnych. W piękny sposób opisujesz przyrodę, przeżycia, przytaczasz anegdoty czy opowiadania. Coś wspaniałego. Dodatkowo masz unikalną możliwość spojrzenia na tak wiele spraw jednocześnie jako Polak i Kanadyjczyk"...

więcej>>

Moje polowanie
Takie tam tropienie	autor: ANDY

Padało przez dwie doby, potem przyszedł mróz, taki prawdziwy, poniżej 20 stopni. Z wielkim trudem samochody przecisnęły się przez wąską nitkę odśnieżonej drogi. Jesteśmy w łowisku. Misterium tropienia. Idą doń tacy co zdaniem łowczego nie skopią sprawy i ich ‘ślakowanie’ oraz wieści jakie przyniosą nie narazi reszty kolegów na rozczarowanie, a naganki na trud pustego kopania się w śniegu. Jednak to jest polowanie a tam może się zdarzyć wszystko a nawet więcej….

Mam iść na Kościelną. Przeciąć do pól i sprawdzić co przeszło. Piekielne trudne zadanie. Śnieg jest nawiany miejscami powyżej pasa, szczególnie na odkrytej przestrzeni. Fantastyczne kształty łagodnych linii nawianego śniegu uformowanego w przedziwne garby i wzniesienia. Krawędzie dymią zrywanymi przez silny wiatr kryształkami. Kopię się w tym olbrzymim śniegu powyżej kolan. Na szczęście ortalionowe cholewki moich Gerlachów mają mocny ściągacz dodatkowo zaopatrzony w sznurek, który mocno zaciągnąłem. Na szczęście, inaczej po paru krokach miałbym wodę w butach, co w tych warunkach oznaczałoby raczej pewne odmrożenie. Już raz spędziłem prawie 3 miesiące na leczeniu odmrożonych paluchów. Średnia przyjemność. Twarz maltretuje lodowaty nóż wiatru, a po plecach zaczynają ściekać strużki potu. Te kilkaset kroków do linii lasu to prawdziwa tortura. To jest łowiectwo, taka jest czasami cena uprawiania tej namiętności, ale też i ‘Ta Czarodziejka’ odwzajemnia się za ten trud nieziemskimi doznaniami przez cztery pory roku.

więcej>>

ARCHIWUM

DZIENNIK

Redaktorzy

Felietony

Reportaże

Wywiady

Sprawozdania

Opowiadania

Polowania

Opowiadania

PORTAL

Problemy

Hyde Park

Akcesoria

Strzelectwo

Psy

Kuchnia

Prawo

Pytania

Ustawa

Statut

Strzelectwo

Prawo

Ciekawostki

Szkolenie

Zarządzenia PZŁ

Przystrzelanie

Strzelnice

Konkurencje

Wawrzyny

Liga strzelecka

Amunicja

Optyka

Arch. wyników

Terminarze

Polowania

Król 2008

Król 2007

Król 2006

Król 2005

Król 2004

Król 2003

Imprezy

Ciechanowiec '08

Mirosławice '08

Mirosławice '07

Nowogard '07

Sieraków W. '06

Mirosławice '06

Osie '06

Sarnowice '05

Wojcieszyce

Sobótka

Glinki

Tradycja

Zwyczaje

Sygnały

Mundur

Cer. sztandar.

Filatelistyka

Falerystyka

Ogłoszenia

Broń

Optyka

Psy

Dzisiejsze wpisy na forum
www.lowiecki.pl

Humor

nadesłał: Driada
"Pomyłka."
Otwierając nowe centrum handlowe pewien biznesmen otrzymał wiązankę kwiatów. Zastanowiła go zawartość dołączonego bileciku:
"Będzie nam ciebie brakować - koledzy".
Kiedy próbował odgadnąć od kogo mogą pochodzić te kwiaty zadzwonił telefon. Była to kwiaciarka, która przepraszała, ze przesłała niewłaściwa wiązankę.
- Och, nie ma za co - powiedział właściciel supermarketu. - Jestem biznesmenem, wiec wiem, że takie rzeczy się zdarzają.
- No tak, - dodała kwiaciarka - ale pańska wiązanka w wyniku tej pomyłki została wysłana na pogrzeb.
- Ciekawe... A co było napisane na bileciku? - zapytał przedsiębiorca.
- "Gratulacje z powodu nowej lokalizacji".

Myśliwskie akcesoria