|
|
|
Poniedziałek
13.02.2006nr 044 (0197 ) ISSN 1734-6827
Jako pierwszy miot pędzimy z Kościelnej na Południk. Naganka zapakowana w samochody wywożona jest na Kościelną. Losowanie stanowisk. Gęsiego w kopnym śniegu myśliwi zaczynają schodzić w dół, zajmując stanowiska na tzw. „Bukach”. Mnie wypadło iść w nagance, zostawiam więc strzelbę jednemu z Kolegów, a z samym tylko sztucerem wsiadam razem z naganką. Jakoś dopchaliśmy się na „Kościelną” i wszyscy zaczynamy rozchodzić się wzdłuż leśnej drogi i linii telefonicznej. Do rozpoczęcia pędzenia jest sporo czasu - nim myśliwi dobrną na stanowiska. Opieram się o buka uprzednio wygrzebawszy dołek w śniegu i zapalam papierosa kontemplując fantastyczny zimowy świat i opancerzone śniegiem mocarne buki. Czasem z góry sypie się śnieg i słychać wrzask sójek zaniepokojonych widokiem idących w las ludzi. Czas minął i zaczynamy iść w kierunku linii myśliwych. To mniej więcej dwa potoki z paryjami w kopnym śniegu zmarzniętym na powierzchni. Psy wlazły w miot i cisza. Słychać jedynie szelest śniegu, ciężki oddech i wrzas sójek. Idąc uboczą w pewnym momencie widzę rynnę a w niej trop dzika. Jest zupełnie świeży, a rozmiar rapet i ich odległość wywołuje przyspieszone bicie serca. Idę już cały czas tropem, który prowadzi na linię. Nic się nie dzieje, psy nic nie głoszą, naganka zniknęła w zaśnieżonej przestrzeni. Trop prowadzi w miejsce, gdzie zwyczajowo rzadko są stanowiska, ale widzę ośnieżonego p. Jana w nieśmiertelnym kapeluszu. Stoi na tropie. Dochodzę i spojrzeniem pytam – co jest. Przeczący gest. Wiem, że dzik poszedł dalej, ale gdzie u licha. Widzę różaniec tropów do potoka i w górę za nim. Później las się kończy i są już pola uprawne dzielące dwa kompleksy. Miot się kończy. Z zakamarków wyłażą naganiacze, schodzą się myśliwi i psy z wywalonymi jęzorami. Przychodzi prowadzący i na pokazany trop kiwa lekceważąco – przecież to byk i sobie poszedł. Jestem dość (wtedy) młodym myśliwym i nie bardzo się z tym zgadzam. Tym bardziej, że szedłem tym tropem. Mój protest ucina krótkie stwierdzenie, abym się nie wtrącał. Nie wytrzymuje mój wprowadzający – Stanisław – i dobitnie tłumaczy prowadzącemu co on sądzi o tej opinii . Prowadzi go jeszcze raz na trop i ostatecznie zapada decyzja, myśliwi pozostają na stanowiskach po losowaniu a naganka popędzi od pól. Losowanie – wyjmuję kartkę z numerem... trzynastym. Moje stanowisko wypada w miejscu, gdzie stał p. Jan, na tropie dzika. Ubijam mocniej miejsce, gdzie stał Kolega. Repetuję sztucer. Z prawej strony mam potężnego buka. Przed sobą, w odległości ok. 10 m, kępę niewysokich jodełek oraz opadającą w dół i w prawo skarpę w kierunku potoka. Stoimy na starej, służącej zwózce drzewa ścieżce. Przed sobą widzę goły, rzadki las a za nim pola i w odległości ok. 50 m od skraju sporą stertę gałęzi. Sterta ta jakoś dziwnie jest czarna, mimo obsypanej reszty wkoło. Przyglądam się baczniej i kątem oka widzę Muchę idącą w skos uboczą, ale nie w kierunku tej plamy. W końcu znika mi za uboczą. Kompletna cisza, psów nie słychać, naganka też jest zupełnie bezgłośna lub okiść tłumi dzwięki. Jakiś dziwnie napięty wbijam wzrok w czarną plamę i plama nagle rośnie, podnosi się i zaczyna schodzić w potok w moim kierunku. Przesuwam skrzydełko bezpiecznika i ściskam w gołych mimo potężnego mrozu dłoniach, sztucer. Mija spora chwila i nic się nie dzieje - żadnego dźwięku. Nagle z jednej z jodełek odległych o parę kroków sypie się śnieg i w tym momencie widzę wysuwający się gwizd. Zastygam w oczekiwaniu, a On głęboko wciąga powietrze i widzę parę z pyska oraz bielejący potężny oręż. Wyłazi na sztych i zaczyna iść w prawo skos ciągle przyspieszając. Nie mogę się ruszyć, przeszkadza mi buk z prawej strony. Dzik rusza błyskawicznie. Obracam się w prawo i mając wąską dróżkę z rzutu łapię w szczerbinie ogromną czarną plamę. Strzał. Widzę jak z obu stron dzika wystrzeliwują kłęby pary i zwierz wali się z podwiniętymi biegami. Odruchowo repetuję, a dzik się podnosi i skrętem zwraca w moją stronę. Dzieli nas niewiele kroków, mrówki wzdłuż grzbietu. Strzelam trochę nieprzytomnie i słyszę trzask łamiącego się drzewa. Na śnieg wali się parocentymetrowy buczek, roztrzaskany kulą. To pozwala się skupić i ocenić, że dzik jest sparaliżowany i tylne biegi ciągnie za sobą i bijąc na boki łbem, znaczy różaniec rubinowych kropelek. Wewnętrznie zamrożony robię parę kroków i za ucho lokuję pocisk. Koniec. Siadam w śniegu obok tego olbrzyma i szepczę prośbę o wybaczenie. Z góry słyszę odgłos biegnącej suki. Dopada dzika i tarmosi za olbrzymie ucho. Za to, że go przegapiła, że to nie ona go wyprowadziła. Biorę ją na ręce i trwamy w milczeniu. Z oddali słychać głosy schodzących kolegów. Odchylam mankiet i patrzę na zegarek. Jest parę minut po trzynastej... Opowiadanie to poświęcam pamięci , Łowczego – Zbigniewa i p. Mariana. Południk – Buki 1983
|
|||||||||||||||||||||||||